Basmadan dikilen giysilere yörelere göre değişim göstermek koşuluyla; göynek , 
entari , pistan , elbise , libas , tımman , içlik  gibi
Kaynak: BasmaKöyün erkekleri çarık üzerine şalvar giyip üzerine de 
entari giyerlerdi. Onun da üzerine kuşak bağlarlardı, ve başlıkları da takke etrafına
Kaynak: Zincirlikuyu, TosyaPULLU dedikleri 
entari şeklide elbiseleri vardır.  Ayrıca son günlerin yeni modası olarak bilinen ışıldayan diye bir 
entari giyerler.
Kaynak: Göçerli, DinarTarihçe: 
Entari bunların en önde gelenleridir.  Üst Üste 
entari giyme eski alışkanlıktan ve iklim şartlarından ileri gelmektedir.
Kaynak: Mollaibrahim, PatnosTakadon denilen sırmalı elbise veya düğün için giyilen Atlas 
entari ve üç etek veya diğer şekillerde giyinmiş kızlar; son derece nazlanarak
Kaynak: Darkale, SomaErkeklerin geleneksel giysisi uzun ve bolca 
entari ile çevresine yün atkı sarılmış yün bir takkeden oluşur.  Kadınlar genellikle yılankavi
Kaynak: KabiliyelilerBeşgenli, kafaya takılan şapka ile ayağa giyilen siyah şalvar ile, kadınların giydiği 
entari şalvarı köyümüze ve yöreye ait en güzel
Kaynak: Efirağızlı, AndırınBu Nedenle köyün başlıca giyeceği üç etekli 
entari bayanlarda, beylerde ise normal dikim veya dokuma pantalon üzeri gömlektir.
Kaynak: Kabaarmut, EskipazarGünlük kadın giyiminde "
entari",genellikle "çar" diye adlandırılan yazma türü başörtüsü kullanılır. Eskiden yaygın olan ve ev tezgahlarında
Kaynak: Aşağıemerce, TaşköprüBayramdere köyü kadınlarının çoğu ev içinde şalvar  ve uzun 
entari , ev dışındaki mekanlarda ise kara bir ferace  giyerler.  Erkeklerden
Kaynak: Bayramdere, KırklareliKızlar ve gelinler üçetek 
entari(kutnu elbise)giyerler, baş örtüler "pırpırlı oya" (parlak puldan yapılan oya)ile oyalı yazmalar takılırdı
Kaynak: Karaşar, ÇerkeşKöy kadınlarının günlük kıyafeti; Şalvar, 
entari denen(gömlek) ve ferace(siyah renkli pardesü)'dür.  40 yıl önceye kadar düğünlerde
Kaynak: Balabanlı, Ayvacıkkadınlar 
entari giyer başlarını leçek kızlar ise yazma denilen örtüyle örtünürler. köy halkı oldukça misafirperver ve cana yakın
Kaynak: Burhan, Hınıs