alaycı sf. 1. Alay etme huyu olan (kimse), müstehzi. 2. Alay eden, küçümseyen (tutum): "Ders veren bir öğretmeni taklit eder gibi alaycı bir tonla konuşuyor." -A. Ümit.
müstehzi sf. (müstehzi:) 1. Alaycı: "Dans edenlerin dansını beğenmiyormuş gibi müstehzi bir ağız çarpıklığıyla dudaklarını kıvırıyordu." -Ç. Altan. 2. zf. Alaycı bir biçimde: "Ne gayritabii, garip, manalı, müstehzi gülüyordu?" -P. Safa.