tabiatsız anlamı sf. 1. Çirkin ve kaba şeylerden tedirgin olmayan, zevksiz (kimse). 2. Huysuz, geçimsiz.
tabiatsız eş anlamlısı
geçimsiz sf. Çevresindekilerle iyi geçinemeyen, kavga çıkaran, huysuz, şirret.
huysuz sf. Huyu iyi olmayan, geçimsiz, şirret: "Yeni edindiği bu huysuz ve kavgacı tabiatı, küçükken masum hâllerinin ona sağlamış olduğu hoşgörüyü çabucak yok etti." -Y. N. Nayır.