son
sf. 1. Şimdiki zamana en yakın zamandan beri olan veya bu zamanda yapılmış, olmuş olan, ilk karşıtı: "Gündüzün son ışıklarıyla beraber sanki odadan eşya da çekiliyordu." -P. Safa. 2. En arkada bulunan: Son vagon. 3. Artık ondan ötesi veya başkası olmayan: "Son atlıkarıncayı Kadırga meydanında birkaç yıl evvel görmüştüm." -H. A. Yücel. 4. is. Uç, sınır. 5. Olanca: "Son kuvvetiyle: Ya Ali! diye bağırdı." -M. Ş. Esendal. 6. is. Bir şeyin en arkadan gelen bölümü, bitimi, nihayet, akıbet: Kışın sonu. Bu yolun sonu. 7. is. mec. Ölüm. 8. is. anat. Döl eşi.

sonuç
is. 1. Bir olayın doğurduğu başka bir olay veya durum, netice: "Her koşu beklenilmeyen, şaşırtıcı bir sonuç verebilirdi." -N. Cumalı. 2. Bir gelişim veya girişimden elde edilen şey: Sınav sonucu. 3. Öz, özet. 4. sp. Sürmekte olan veya biten bir yarışmanın veya spor karşılasmasının sayı bakımından durumu, skor. 5. ed. Yazının veya sözün bitim bölümü.

ile başlayan hamdele ile süren, salveleyle devam eden metin, dibace, fihrist, hatime, istinsah kaydı, ketebe kaydı bölümlerinden ibarettir.
Kaynak: El yazması

Rumî ve Hatayî üsluplarında, kitapların zahriye, hatime, başlık, serlevha, mihrabiye kısımları tezhiple süslenir. Küçük yıldız ve
Kaynak: Tezhip

1579'da Sokollu Mehmet Paşa'nın öldürülmesi hadisesini işleyip bir hatime ile son bulmaktadır. Kaynakça : Ayrıca bakınız : III. Murat
Kaynak: Şemsi Ahmet Paşa