kabuk is. 1. Bir şeyin üstünü kaplayan ve onu dış etkilere karşı koruyan, kendiliğinden oluşmuş sertçe bölüm, kışır:
Ağaç kabuğu. Meyve kabuğu. Midye kabuğu. 2. Ekmeğin pişme sırasında içinden daha çok sertleşen dış bölümü. 3.
gök b. Bir sıvı veya gazı dıştan saran, sert katman:
Yer kabuğu. 4.
tıp Deri üzerinde bir yaranın veya sivilcenin kurumasıyla oluşan sertçe bölüm. 5.
hay. b. Bir hayvanı dıştan örten kitinli, kalkerli, silisli, kemiksi veya boynuzsu örtü, kavkı:
"Herhâlde kabuklu bir deniz hayvanının kabuğu kesmiş olacak." -S. F. Abasıyanık.