tını
is. 1. müz. Türlü müzik araçlarının verdiği sesleri birbirinden ayırt etmeyi sağlayan ses özelliği. 2. fiz. Bir cismin titreşiminden çıkan sesi, başka nitelikteki bir cismin aynı yükseklikte çıkan sesinden ayırt ettiren özellik, tınnet: "Mustafa sesimdeki alaycı tınıdan kuşkulandı." -A. Ümit. 3. mec. Söyleniş biçimi, vurgusu: "Bu cümlenin tınısında ufak bir böbür sezer gibi oldum." -H. Taner.