Lehçe
öz. is. (le'hçe) 1. Polonya dili. 2. sf. Bu dille yazılmış olan.

lehçe
is. 1. dil b. Bir dilin tarihsel, bölgesel, siyasal sebeplerden dolayı ses, yapı ve söz dizimi özellikleriyle ayrılan kolu, diyalekt. 2. Konuşma tarzı: "Onun lehçesine aşina olanlara göre gayet derin hikmet, pek ince manalar taşırdı." -Y. K. Karaosmanoğlu.

Lehçe ya da diyalekt, bir dilin belli bir coğrafî bölgedeki insanlar tarafından konuşulan çeşididir. Tanım : Lehçe kendi kelime dağarcığı ve
Kaynak: Lehçe (dil bilimi)

Açıklandığı gibi nareçiye, diyalekt veya ayrı dil tartışmaları vardır. Bunun yanında Ekim Devrimi 'ne kadar edebi dil olmuştur.
Kaynak: Teleütçe

Abhaz-Adige grubunun alt kolu olan Abhaz-Abazaca'nın üçüncü kolu ise Apsuva diyalekt idir. Bu diyalekt, Apsnı (Abhazya)'daki Abhaz-
Kaynak: Abazaca

Çinliler bu dilleri diyalekt teriminin karşılığı olarak kullandıkları fangyan (方言, bölgesel konuşma) terimi ile adlandırsa da, genelde
Kaynak: Çin Dilleri

Hatta bazı dilciler bu üç dili diyalekt kabul edip Tahltan adı altında tek dilde toplarlar. Daha uzak akrabaları arasında Danezaca ,
Kaynak: Tahltanca

Eğer lektler bir coğrafî bölgeye aitse o zaman diyalekt tir ya da Türkçesi ile ağızdır. Yazı Dili: Türkiye Türkçesinin genel kabul görmüş ve
Kaynak: Türkiye Türkçesi ağızları

Genellikle Kırım Tatarcası'nın bir lehçesi (diyalekt, ağız) olarak kabul görür. Uzun zaman Müslümanlarla beraber yaşadıkları için
Kaynak: Kırımçakça

Aynı dili konuşan bir toplumda, yazılı dil aynı zamanda özel bir diyalekttir ve genellikle birden fazla sayıda yazılı diyalekt vardır.
Kaynak: Yazı

Hıristiyan inanışlı olan Gagauzlar, dış görünüm-çehre ve diyalekt olarak daha ziyade Anadolu'daki Müslüman inanışlı Yörük lere çok benzemektedirler.
Kaynak: Gagavuzlar